Ik en roltrappen: geen liefde op het eerste gezicht.
Al sinds ik me kan herinneren, heb ik een haat-liefdeverhouding met roltrappen. Dat rare moment van erop stappen en vooral er weer af… het voelt gewoon niet natuurlijk. Geef mij maar een gewone trap, dan weet ik tenminste wat ik moet doen.
Vorige week stond ik op het station in Eindhoven. Om bij de treinen te komen, had ik de keuze: de gewone trap of de roltrap. De roltrap was een soort mensenfile. Op de gewone trap, niemand te zien, super fijn, sowieso mijn eerste keuze.
In Den Bosch had ik geen keuze, helaas aansluiten op de roltrap. ik word dan altijd een beetje onrustig. Waarom staat iedereen stil? Het is toch een gemiste kans om wat extra stappen te zetten? Begrijp me niet verkeerd, als je een zware koffer hebt of je slecht ter been bent, dan snap ik het helemaal. Maar anders… stap eens door!
Volgens mij zijn roltrappen uitgevonden om mensen sneller te verplaatsen, maar hoe gaat dat op als iedereen erop blijft staan alsof het een rijdende wachtkamer is?
Het is niet alleen dat ik lichtelijk bang ben voor die trappen, ik ben er dus ook te ongeduldig voor. Niet dat ik per se haast heb, ik hou gewoon van bewegen, vooral na een tijdje stilzitten. Dus soms, met een licht schuldgevoel, wurm ik me langs de mensen die staan te scrollen op hun telefoon.
Ik ben wél fan van die lopende banden op vliegvelden. Oké, ze zijn technisch gezien geen roltrappen, maar dat spannende opstapje hebben ze wel. En op die dingen kun je lekker snel doorlopen. Het voelt bijna alsof je een extra zetje krijgt en ineens supersnel bent, ik vind het een heerlijk gevoel.
Mijn tip: als jij ook je 10.000 stappen per dag wilt halen (en als je benen dit toestaan), loop gewoon lekker door op die roltrap. Het voelt goed, echt waar!
Wat doe jij op de roltrap? Sta je stil of ben je team ‘doorlopen’?
Ik ga er weer een vrolijke dag van maken!
Reactie plaatsen
Reacties