Onze diepste Angst

Onze Diepste Angst

Een paar jaar geleden volgde ik een opleiding tot stress- en burn-outcoach.

Een heel waardevolle opleiding, waarin ik vooral veel leerde over mijn eigen stressoren.

Dat ik meestal stress krijg van wat ik denk, en niet per se van wat er gebeurt.

Dat mijn brein, oftewel dat stemmetje in mijn hoofd, oftewel mijn ego, nogal wat afkletst.

Super snel is in ergens iets van vinden. En meestal is het B.S.

Ik heb dat steeds beter in de gaten en kan er soms zelfs om lachen.

Soms ook niet. Dan gebeurt er veel tegelijk of dan heb je gewoon even zo’n momentje dat je denkt: hoe dan?!

Dan lees ik dit gedicht van Marianne Williamson, dat ik in een heel mooi kaartje kreeg van mijn docent, Hanneke Hoens, aan het eind van de opleiding.

Zo mooi.

Ik word er altijd even stil van, en dat stemmetje dan ook.

Ik ga er weer een vrolijke dag van maken!

Our Deepest Fear

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness, that most frightens us.

We ask ourselves, 'Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?'

Actually, who are you not to be?

You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.

There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us; it's in everyone.

And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.

— Marianne Williamson (A return to love)