Wie ben ik zonder mijn werk?
Eind vorig jaar stopte ik met mijn werk.
Niet zomaar een ‘baan’, althans niet voor mij.
Bij misschien wel het meest succesvolle bedrijf van Nederland.
Daar ga je toch niet weg?
Zoals het meestal werkt, wist ik diep van binnen al even dat het tijd was voor iets anders. Ik negeerde dat stemmetje in mezelf echter hardnekkig en bleef doorgaan.
Ik slaagde er zelfs een tijdje in mezelf en anderen ervan te overtuigen dat het na bijna 15 jaar nog steeds mijn ideale baan was. Dit was ook niet eens onwaar. Zoveel aspecten van mijn werk vond ik ook echt heel gaaf.
Er knaagde iets. Ik wist niet wat. Een onbestemd gevoel. Wat als dit het niet meer was. Wat dan wel? Wie zou ik zijn zonder mijn werk?
Ik had mijn identiteit volledig verbonden aan mijn werk.
Ik was gelijk aan mijn werk.
Geen werk, geen ik.
Doodeng!
Als jong meisje dacht ik, dat ik niet zo slim was.
Dat wilde ik wel graag zijn.
Ik wilde iets betekenen.
Hard werken, een ‘goede’ baan, zo wilde ik bewijzen dat ik er toe deed.
Het leverde me veel op. Prachtige projecten bij interessante bedrijven, geweldige collega's, talloze kansen en wat heb ik mogen groeien en me ontwikkelen.
Het bracht me tot waar ik nu ben. En daar ben ik heel dankbaar voor.
Dit besef gaf me het lef te stoppen. Best eng, want wat dan, wist ik nog niet. Wel met vertrouwen. Met deze deur dicht, zou er echt wel weer een andere deur open gaan.
Werken, jezelf ontwikkelen en impact maken blijven belangrijke drijfveren voor mij.
Het is gewoon onderdeel van WIE ik ben, het is niet WAT ik ben.
Wat ik ging doen?
Wordt vervolgd!
